Για τις δύσκολες στιγμές της ζωής της και τον τρόπο που κατάφερε να τις ξεπεράσει ή τουλάχιστον να τις διαχειριστεί μίλησε η Σοφία Βογιατζάκη.
Η ηθοποιός έδωσε συνέντευξη στο Λοιπόν που κυκλοφορεί.
-Μέσα από τους ρόλους σου μας έχεις χαρίσει άφθονες στιγμές γέλιου, εσύ το γέλιο σου το έχεις χάσει ποτέ;
«Λίγο να είσαι νοήμων άνθρωπος και σκεπτόμενος σ’ αυτές τις εποχές, δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Όμως δεν είμαι από φύση αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος, είμαι από θέση. Η φύση μου είναι πιο πολύ προς τη μουνταμάρα, τη μελαγχολία και την απομόνωση. Πολλοί με θεωρούν κοινωνική, αλλά δεν είμαι. Ξεγελιούνται επειδή είμαι πολύ επικοινωνιακή. Από θέση όμως, επιλέγω να βλέπω πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων, όπου αυτή υπάρχει. Όπου δεν υπάρχει, δεν μπορώ να την κατασκευάσω».
– Υπήρξαν στιγμές που το τηλέφωνό σου δεν χτύπησε για κάποια δουλειά;
«Υπήρξαν περίοδοι που ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια και έλεγα «Τι θα κάνω; Πού θα είμαι;». Από τη φύση του το επάγγελμά μας είναι ανασφαλές, παρόλα αυτά δεν σου κρύβω πως είμαι από τους πολύ τυχερούς και ευλογημένους του επαγγέλματος, γιατί πάντα η μια δουλειά μου έφερνε την άλλη».
-Δεν μετάνιωσες ποτέ που έγινες ηθοποιός;
«Όχι. Είναι βέβαια μια δύσκολη δουλειά, γιατί κάθε σεζόν είσαι αναγκασμένος να συνεργάζεσαι με εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και χαρακτήρες, οπότε πρέπει να συγχρωτιστείς».
-Φαίνεσαι μια γυναίκα που τα έχει βρει πολύ καλά με τον εαυτό της… Έκανες ποτέ ψυχοθεραπεία;
«Έχω κάνει ψυχοθεραπεία, κάνω και θα κάνω. Είμαι από τους ανθρώπους που ακούω. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία μετά τον θάνατο της μητέρας μου, γιατί ο περίγυρός μου μου έλεγε ότι έχω αλλάξει. Ίσως δεν είχα προλάβει να περάσω όλα τα στάδια του πένθους, με είχε πάρει μπάλα η δουλειά, δεν ξέρω. Έπρεπε να το λύσω όμως».
-Πώς σε βοήθησε η ψυχοθεραπεία στο κομμάτι του πένθους;
«Η ψυχοθεραπεία θέλει πολλά χρόνια ακόμη για να λειτουργήσει. Θέλει δουλειά. Αυτό που έχω καταλάβει με την μέχρι τώρα τριβή μου, είναι ότι η ψυχοθεραπεία μου άνοιξε άλλους τρόπους σκέψης, τους οποίους δεν μπορούσα να τους σκεφτώ μόνη μου».
-Το πέρασμα του χρόνου απαλύνει τον πόνο της απώλειας;
«Δεν ξέρω να στο απαντήσω ειλικρινά. Έχω θέμα με την απώλεια, ειδικά η απώλεια της μάνας, δεν μπορεί να περιγραφεί».
