Όταν το 1999 ο Εγκέλαδος χτύπησε με διαφορά λίγων εβδομάδων την Τουρκία και την Ελλάδα, η μοίρα ένωσε δύο λαούς, που έτσι κι αλλιώς είναι συνδεδεμένοι αφού είναι στην ίδια γειτονιά.
Ήταν 17 Αυγούστου 1999, ξημερώματα, όπως και προχθές και η Τουρκία χτυπιέται αλύπητα από σεισμό 7,6 Ρίχτερ. Ο απολογισμός τραγικός: Πάνω από 18 χιλιάδες νεκροί.
Εκείνες τις μέρες του Αυγούστου, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που στέλνει βοήθεια και υποστήριξη της Τουρκίας.
Σε λιγότερο από ένα μήνα, στις 7 Σεπτεμβρίου, στις 2.55 το μεσημέρι, η Αθήνα «χορεύει» από σεισμό 5,9 Ρίχτερ. Τόσο επιφανειακό που οδηγεί σε κατάρρευση κτιρίων και σε 143 νεκρούς.
Η Τουρκία ανταποδίδει τη βοήθεια και είναι η πρώτη χώρα που συμπαραστέκεται στην Ελλάδα.
Κι όλα αυτά μόλις 3 χρόνια από τη στιγμή που Ελλάδα και Τουρκία έφτασαν ένα βήμα πριν από τον πόλεμο με αφορμή τα Ίμια.
Η περίοδος μετά από εκείνη των σεισμών που έπληξαν τις δύο χώρες χαρακτηρίστηκε ως «ελληνοτουρκική διπλωματία των σεισμών». Οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας που ήταν σε διαρκή ένταση, εξομαλύνονται για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου και ο ομόλογός του, Ισμαήλ Τζεμ, θεμελιώνουν μια σχέση εμπιστοσύνης, η οποία σφραγίστηκε δύο χρόνια μετά με εκείνο το «βαρύ ζεϊμπέκικο» του Ελληνα ΥΠΕΞ.
Ίσως η τωρινή περίοδος να θυμίζει σε πολλά εκείνη. Η Ελλάδα πρώτη έστειλε βοήθεια στην Τουρκία, οι ηρωικοί άνδρες και γυναίκες της ΕΜΑΚ σώζουν Τούρκους από τα χαλάσματα, η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού συγκλονίζονται από την ανείπωτη τραγωδία. Γιατί οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε. Γιατί οι σεισμοί δεν κάνουν διακρίσεις, δεν ξεχωρίζουν τους «καλούς» από τους «κακούς». Οι τεκτονικές πλάκες των γειτόνων μας είναι δίπλα στις δικές μας, η τραγωδία δεν έχει εθνικότητα και οι πατριωτισμοί δεν χωράνε όταν από τα ερείπια βγαίνει νεκρό ένα κοριτσάκι που το λένε Φατμέ ή Χριστίνα.
Ναι, έχει δίκιο ο Κ. Μητσοτάκης όταν λέει ότι στις τραγωδίες βάζουμε στην άκρη τις διαφορές μας.
Όμως, ας μη γελιόμαστε. Η διπλωματία των σεισμών μόνο βραχυχρόνια αποτελέσματα μπορεί να έχει, όταν οι πολιτικές σκοπιμότητες και οι ακραίες ιδέες εμφιλοχωρούν.
Δεκαετίες τώρα βλέπουμε τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος των λαών, ειδικά της Τουρκίας. Η εμπέδωση της έχθρας του τουρκικού και του ελληνικού λαού, γίνεται κατά σύστημα γιατί συμφέρει συγκεκριμένους κύκλους κι όχι τους πολίτες.
Ας μη γελιόμαστε. Η Τουρκία θα συνεχίσει να μας απειλεί ότι θα έρθουν νύχτα, όταν η Ελλάδα θα συνεχίσει να μιλά τη μέρα και να στέλνει βοήθεια τη μέρα.
Ο Ερντογάν ή όποιος άλλος πρόεδρος θα συνεχίσει να εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό και να επιτρέπει στους δουλέμπορους να σκοτώνουν μικρά παιδιά, την ίδια ώρα που ο τουρκικός λαός θρηνεί τα δικά τους παιδιά κατά από τα συντρίμμια που άφησε ο σεισμός.
Η Άγκυρα θα συνεχίσει να το παίζει χωροφύλακας της περιοχής και να παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της χώρας μας.
Και θα συνεχίσουν να πεθαίνουν Ελληνες (και Τούρκοι) πιλότοι στο όνομα ενός ακήρυχτου πολέμου.
Μακάρι οι επιθυμίες των δύο λαών να ξεπερνούσαν τα πολιτικά και γεωπολιτικά παιχνίδια. Μακάρι αυτές οι τραγωδίες (που ποτέ να μη γίνονταν) να «σκότωναν» και τις όποιες έχθρες και μίση που έρχονται από το παρελθόν.
Μακάρι τα ζεϊμπέκικα να ήταν ο μοναδικός χορός που θα χαίρονταν Ελλάδα και Τουρκία και όχι ο πολεμικός χορός που ζούμε καθημερινά.
Διακαείς πόθοι που δύσκολα θα υλοποιηθούν. Όμως, στη μνήμη τόσων νεκρών καλό είναι να το ευχηθούμε.
Και που ξέρεις. Αυτό το: «Εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ, όμως κι δυο μας αχ και βαχ», να μας ενώσει κάποτε…
