Ουπουργός Εξωτερικών Δένδιας δεν είναι ο μόνος που το λέει, αλλά θα όφειλε να ήταν εξ αυτών που θα πρόσεχαν. Γιατί; Επειδή ο όρος επικίνδυνο «τυχαίο» συμβάν που κατά κόρον χρησιμοποιείται για τις εντάσεις που προκαλούνται καθημερινά από την Τουρκία δεν είναι απλώς ακατάλληλος, αλλά ακραία παραπλανητικός. Είπε λοιπόν, και πάλι, μιλώντας σε εκδήλωση, ότι «πρέπει να προλάβουμε το τυχαίο. Δηλαδή την ένταση που ξεκινάει από κάτι μη προβλεφθέν». Και συνέχισε ακόμα πιο φάλτσα: «Εξελίσσεται σε χρόνο που οι ηγεσίες δεν προλαβαίνουν να θέσουν υπό έλεγχο το επεισόδιο και όταν πια έχει γίνει στοιχείο της επικαιρότητας και όταν έχουν αναλάβει οι δημοσιογράφοι, η κοινή γνώμη, είναι εξαιρετικά δύσκολο μέσα στο προεκλογικό κλίμα να ελεγχθεί». Ποιες ηγεσίες; Ηγεσία δεν προκαλεί τα επεισόδια; Και τι; Φταίνε οι εκλογές, οι δημοσιογράφοι και η κοινή γνώμη;
Πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι αμέσως μετά αυτοαναιρέθηκε: «Αυτό που είναι πρωτοφανές και μοναδικό, είναι ότι ζούμε επί 3,5 χρόνια μια κλιμακούμενη κρίση με την Τουρκία, με διαρκώς αυξανόμενους τόνους, με πρωτοφανείς δηλώσεις από την τουρκική πλευρά, που δημιουργεί ένα εξαιρετικά εύφλεκτο κλίμα», προσθέτοντας ότι δεν αναμένει αποκλιμάκωση πριν από τις τουρκικές εκλογές για να καταλήξει: «Φιλοδοξία της Ελλάδας είναι να μην οδηγηθούμε εξαιτίας τυχαίου συμβάντος σε χειρότερα με την Τουρκία». Συμπέρασμα; Τρικυμία εν κρανίω.
Ολη η παθογένεια και οι αντιφάσεις της ελληνικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας βρίσκονται μέσα σε αυτές τις δηλώσεις. Που μάλιστα γίνονται λίγο μετά τον τραγικό θάνατο δύο αξιωματικών της Πολεμικής Αεροπορίας. Της μοναδικής στον κόσμο η οποία ενεργεί καθημερινά σε συνθήκες πολέμου, χωρίς πόλεμο.
Γιατί; Επειδή η Ελλάδα έχει αποφασίσει να αποδέχεται ενέργειες εις βάρος της κυριαρχίας της που καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν θα αποδεχόταν. Οπότε, τι κάνει; Τα φορτώνει στις ΕΔ, ιδίως στην ΠΑ. Που είναι υποχρεωμένη να ενεργεί κυριολεκτικά κάθε μέρα, όλο τον χρόνο, όπως θα ενεργούσε σε εισβολή. Εκεί δεν υπάρχει «τυχαίο». Τυχαίο θα ήταν κάτι που θα συνέβαινε σε μια εξαιρετική περίπτωση.
Οσο κι αν έχει καταστεί δεδομένη αυτή είναι μία απολύτως απαράδεκτη πρακτική με μεγάλη ευθύνη και για την έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας, καθώς η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά ότι όλα είναι λόγια. Και τίποτε άλλο. Γιατί βρίσκεται απέναντι σε μία συμπεριφορά που δεν υπάρχει πουθενά αλλού σε όλο τον πλανήτη. Από τη στιγμή που σε μία χώρα καθίσταται αναγκαία η εμπλοκή των ΕΔ για την προάσπιση της κυριαρχίας της, αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση αλλάζει ριζικά επίπεδο, πολύ περισσότερο, όταν κάτι τέτοιο γίνεται συστηματικά. Δεν νοείται τέτοια «κανονικότητα», όπως εμείς την έχουμε βαφτίσει.
Η συνεχής ιδιόμορφη αυτή στρατιωτική εμπλοκή στην οποία πληρώματα και μέσα καταπονούνται και τίθενται σε συνεχή διακινδύνευση εκτελώντας διαρκώς πολεμικές αποστολές χωρίς να είναι σε θέση να τις ολοκληρώσουν, δεν είναι δυνατόν να αντικαθιστά την πραγματική επίλυση τέτοιων ζητημάτων. Συμβαίνει όμως, για να συγκαλύπτει ένα εξίσου διαρκές πολιτικό ψέμα: ότι η Ελλάδα δεν ανέχεται την προσβολή της κυριαρχίας της. Δυστυχώς την ανέχεται.
Αν δεν την ανεχόταν, οι αποστολές αυτές θα έφταναν ως το τέλος. Δηλαδή, θα άνοιγαν πυρ πάνω από τα ελληνικά ύδατα και εδάφη. Δεν έγινε ποτέ, ούτε καν για μη επανδρωμένα τουρκικά πτητικά μέσα! Κι όμως: ενώ ο κίνδυνος είναι συστημικά διαρκής, τον βαφτίζουμε «τυχαίο». Δεν είναι: είναι ιδιότυπος, ακήρυκτος πόλεμος πρωτίστως στον αέρα αλλά πλέον πολύ συχνά και στη θάλασσα. Και στον πόλεμο ο κίνδυνος δεν είναι τυχαίος. Οπως βέβαια δεν ήταν και στα Ιμια, στο, ακόμα κρυμμένο, ελικόπτερο με τους τρεις νεκρούς ήρωες, που, υποτίθεται, έπαθαν… «βέρτιγκο». Ή μήπως και αυτό ήταν «τυχαίο», όπως ορίζει η πιο πάνω απαράδεκτη «λογική»;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ
