Από εκκλησιαστικής απόψεως το θέμα είναι πασχαλιάτικο. Από πολιτικής όμως είναι λίαν επίκαιρο. Γιατί, ξαφνικά, αι μωραί παρθέναι, όπως στη γνωστή παραβολή, έχουν γεμίσει τον τόπο. Και δεν είναι, όπως εκεί, πέντε, αλλά αμέτρητες. Κι ούτε έχουν ξεχάσει το λυχνάρι για το λάδι ώστε να τις πάρει ο ύπνος και να χάσουν τη στιγμή που έρχεται αργοπορημένος ο Νυμφίος και να μείνουν τελικά εκτός νυμφώνος σε αντίθεση με τις άλλες πέντε ξύπνιες, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Που τον περίμεναν υπομονετικά και καλά προετοιμασμένες. Ούτε φυσικά η ιστορία τους ψάλλεται τη Μεγάλη Τρίτη πλεγμένη γύρω από τη μεταστροφή της πόρνης στην αρετή. Σήμερα, αι μωραί παρθέναι, έχουν μείνει άναυδες περίπου για το αντίστροφο: επειδή τόσα χρόνια ήθελαν να πιστεύουν (και, κυρίως «απαγόρευαν» να πιστεύει κανείς οτιδήποτε άλλο) ότι ζούμε στο βασίλειο της αρετής, μέχρι που, μέσα σε ένα βράδυ, αποκαλύφθηκε ότι αυτό ήταν τελικά το μεγάλο πορνείο της παραβολής… Μόνο που εδώ δεν έχει υπέροχο τροπάριο όπως της Κασσιανής. Εχει εισαγγελέα, κελί και απαγγελία κατηγοριών και δίκες.
Ετσι, εξακολουθούν να σκάνε το ένα μετά το άλλο τα κλαψιάρικα δημοσιεύματα σε διάφορες χώρες, και, φυσικά, στην Ελλάδα, από σκληροπυρηνικούς οπαδούς των Βρυξελλών, που κάθε κριτική σε αυτές και τη λειτουργία τους την αντιμετωπίζουν παγίως περίπου ως κακούργημα. Και όσους την ασκούν ως εγκληματίες. Δεν έπρεπε να θίγουμε τις ιερές αγελάδες. Οποιος το τολμούσε, ήταν για το πυρ το εξώτερον. Και να που τώρα πως τα φέρνει η ζωή… Και ψάχνουν τη χαμένη, δήθεν, τιμή της Ευρώπης χτυπώντας τα στήθη τους σαν σε αρχαία τραγωδία κράζοντας «οϊμέ!…». Και νιώθοντας πολύ χειρότερα απ’ ό,τι αι μωραί παρθέναι που τις πήρε απλώς ο ύπνος – ίσως πολύ περισσότερο νιώθουν κοντά σε εκείνο το ακατάλληλο προς εκτύπωση ανέκδοτο με την τελευταία…
Ομως ξεχνούν ότι όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε απίστευτη επιμονή στην οικοδόμηση ενός σιδηρόφρακτου ιδεολογικού απυρόβλητου των Βρυξελλών, όπως και μιας κατασκευής που παίρνει αποφάσεις χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση. Ξεχνούν πόσες φορές επισημάνθηκαν αυτή η δομική αδυναμία και οι συνέπειές της. Και πόσο άκριτα επιτέθηκαν σε όσους το έπραξαν. Ξεχνούν ότι όπου δεν υπάρχει έλεγχος παρά μόνον ωραία λόγια και μεγάλες κουβέντες είναι αναπόδραστο να φυτρώσουν όχι μόνο σκάνδαλα σαν αυτό γύρω από την υπόθεση Κατάρ, αλλά πολύ πιο σοβαροί και μεγάλοι κίνδυνοι για τη Δημοκρατία. Γιατί ακόμα και τώρα στην καρδιά του θέματος δεν μπαίνει κανείς: Τι πραγματικά κάνει αυτό το κοινοβούλιο; Ποιος είναι ο ρόλος του; Τι εκπληρώνει σε σχέση με τα κλασικά κοινοβουλευτικά καθήκοντα στα δημοκρατικά συστήματα; Αν επιχειρήσουν να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, θα αντιληφθούν ότι πρόκειται για όργανο ελλειμματικό που αποκαλείται κοινοβούλιο χωρίς στην πραγματικότητα να είναι τέτοιο, αφού είναι αναρμόδιο για κεφαλαιώδεις πτυχές του ρόλου που ένα τέτοιο όργανο οφείλει να πληροί. Δηλαδή, είναι ένα όργανο ψευδεπίγραφο.
Και ενώ η ευρωπαϊκή εξουσία είναι πλέον ουσιαστικά τεράστια (άλλο αν πίσω της κρύβεται το πανίσχυρο πλέον Βερολίνο), οι διαδικασίες κοινοβουλευτικού ελέγχου της είναι περίπου ανύπαρκτες. Επί της ουσίας ανύπαρκτος είναι κάθε έλεγχος του τρόπου λήψης αποφάσεων, νομοθετικών και διοικητικών, που επηρεάζουν τη ζωή 400 εκατομμυρίων ανθρώπων στην ΕΕ. Οι ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι και πώς αποφασίζεται στις Βρυξέλλες γι’ αυτούς. Σε συστηματική βάση. Δεν ξέρουν ούτε τι, ούτε πώς, ούτε γιατί, ούτε πότε. Ούτε τους ρωτά κανείς. Ούτε τα όργανα που το κάνουν απολογούνται αληθινά σε εκείνους. Ποτέ. Για τίποτα. Και αυτό το λένε δημοκρατία. Και μετά κάνουν ότι έμειναν άναυδοι για ένα σκάνδαλο…
