Μαχαιριά δέκα θανάσιμων μονάδων στοίχισε στον Ερντογάν η απόπειρα εκλογικοδικαστικού πραξικοπήματος εις βάρος του κορυφαίου αντιπάλου του, του δημάρχου Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου, με την οποία τουρκικό δικαστήριο επιχειρεί να του στερήσει με άμεση ισχύ τα πολιτικά δικαιώματα για γελοίους λόγους. Το ζήτημα παραμένει ακόμα ανοικτό, καθώς ο Ιμάμογλου ασκεί ένδικα μέτρα για την ανατροπή της φαιδρής αυτής πολιτικής επί της ουσίας απόφασης.
Ακόμα πιο ανοικτό είναι πλέον το ερώτημα μέχρι πού θα φτάσει ο απελπισμένος Ερντογάν που βρίσκεται πια πραγματικά στα εκλογικά τάρταρα. Και που βλέπει την κλεψύδρα της εξουσίας του να αδειάζει ταχύτατα, ακόμα κι αν η έφεση Ιμάμογλου δεν γίνει δεκτή και το δικαστικό πραξικόπημα ολοκληρωθεί. Γιατί σχεδόν δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και σε αυτή την περίπτωση ο Ερτνογάν στα μέσα του 2023 θα κληθεί από τους Τούρκους να αποχαιρετήσει την εξουσία έπειτα από εικοσαετή παραμονή σε αυτήν και έπειτα από μακρά περίοδο στην οποία η δημοκρατία είναι ουσιαστικά εδώ και πολλά χρόνια de facto ήδη παρελθόν στη χώρα.
Η υπόθεση Ιμάμογλου, που προκάλεσε έντονη διεθνή καταδίκη, με πρώτη εκείνη από την Ουάσιγκτον, ήρθε να επιδεινώσει τη θέση του Ερντογάν που όμως ήδη ήταν πάρα πολύ δύσκολη πριν εκείνη ξεσπάσει, δείχνοντας ένα λανθασμένο αντανακλαστικό του τούρκου προέδρου που γύρισε αμέσως μπούμερανγκ.
Με τον πληθωρισμό να κινείται πλέον πάνω από το 80% σε ετήσια βάση, ο Ερντογάν αυξάνει για πολλοστή φορά τον βασικό μισθό στη χώρα, κάτι που, όμως, ενώ επηρεάζει αρνητικά τον προϋπολογισμό της, που ούτως ή άλλως έχει ανατιναχθεί, δεν έχει πραγματική επίδραση στα εισοδήματα. Και μόνον οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης κάνουν ξεκάθαρο τον εφιάλτη που αντιμετωπίζουν οι πολίτες: «Είμαστε αποφασισμένοι να μειώσουμε τον πληθωρισμό 20% ως το τέλος του ερχόμενου έτους». Δηλαδή, τρόμος: ο κύκλος αυτός μοιάζει ότι δεν θα κλείσει ποτέ. Το πρόβλημα είναι τέτοιων διαστάσεων που μπορεί να καταπιεί τη χώρα. Και η κυβέρνησή της υπόσχεται ότι απλώς θα το αγγίξει για όλη την επόμενη χρονιά και ασφαλώς όχι ότι θα το λύσει: γιατί το να πάει (όπως ελπίζει αλλά ασφαλώς δεν θα το καταφέρει) τον πληθωρισμό σε ένα χρόνο πάνω από… 60%, μόνον λύση δεν είναι.
Με αυτά τα δεδομένα πηγαίνει ο Ερντογάν στις εκλογές, που υπό κανονικές συνθήκες αναμένεται να γίνουν ο πολιτικός του τάφος. Το γνωρίζουν όλοι. Και ο ίδιος. Και εδώ είναι το πρόβλημα: θα το αφήσει να συμβεί; Ασφαλώς όχι: ο Ερντγογάν δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την εξουσία. Οποιος δεν το βλέπει, χάνει εντελώς την ουσία της τουρκικής πολιτικής πραγματικότητας. Το ζήτημα δεν είναι εκεί. Αυτό, θεωρείται δεδομένο.
Το ζήτημα είναι με ποιον τρόπο θα κρατήσει την εξουσία μετά την ήττα, ή, εξίσου πιθανό, αν όχι πιθανότερο, με ποιον τρόπο θα αποφύγει και τις εκλογές και την ήττα. Και η απάντηση που συγκεντρώνει τις πιο πολλές πιθανότητες δεν είναι άλλη από την εσκεμμένη επίκληση του καθεστώτος έκτακτης εθνικής ανάγκης, που θα του επιτρέψει να παρατείνει την υφιστάμενη Βουλή για ένα ακόμη έτος αν η χώρα αντιμετωπίζει αντίστοιχο «πρόβλημα» που, εν προκειμένω, είναι εξαιρετικά πιθανόν να είναι μία σύγκρουση με την Ελλάδα. Αυτό θα ενισχύσει δραματικά τη δημοφιλία του Ερντογάν. Και θα αποτρέψει τις εκλογές χωρίς πραξικόπημα, που αλλιώς θα είναι αναγκαίο. Και οι ενδείξεις πολλαπλασιάζονται διαρκώς. Το μείον στο σενάριο αυτό είναι ότι θα απαιτηθεί (πιθανότατα αν και όχι σίγουρα) και η σύγκρουση. Μείον, αν είναι στοιχειωδώς ρεαλιστής. Συν, αν βρίσκεται πλέον εντελώς στον δικό του κόσμο.
